Z-AMANSIZ

Bugunude yarın gibi sanan çocukların zamansal kavram yanılgılarına sahibim bende.. Israrla belirttiğim gibi sahip olamadığımız yegane şeyin zaman değilmiydi..Ve öyle zamansız kaçışlar yada kaçırışlar büyülemezmiydi bizleri.. Birisini tanırsın, yabancıdır sana, ilk görüşte yada ilk cümlesinde sen onun hayat hikayesini bile okursun sanki.. Öylesina aşinadır ki ürkütür seni.. Ürktükçe sen büyülenirsin aslında.. Sormak istediklerin vardır ama büyü bozulmasın diye dilin varmaz. Sadece onunla olmayı onunla düşünmeyi onunla uyanmayı onunla uyumayı bilirsin yaşarsın tadarsın.. Sabah uyandıgında telefonuna saat için değilde onun mesajı varmış mı diye bakarsan, ve bilirsen ki o saatte o hala uyuyordur mesaj atamayacaktır ama uyanmış olsa mesaj gönderecektir diye.. Fiziksellikten öte tutkuların sevincidir o yüzündeki aptalca gülümsemeler..
Bir kedi gibi hafiften kapatırsın gözlerini battaniyeni iyice sararsın sanki ona daha sıkı sarılmışcasına, sıcaklığını hissedersin derin bir nefes çekip kokusunu almak istersin ve uyanmak zorunda oldugunu bile bile onunla uyumaya devam edersin..
ZAMANSIZLIK böyle birşey işte..
Hiç olmadık yerde hiç olmadık zamanda hiç ummadık biriyle..