Şehirler Arası İletişim Sorunu

Oysa demiyor muydu yüce şairler ; aynı gökyüzünün insanlarıyız, aldığımız nefes bir, gözlerimizde parlayan güneş eşit uzaklıkta .. Anlaşılan hiçte yüce değilmiş, en uzak mesafeyi tanımlarken Can Yücel '' iki kafa arasındaki mesafedir birbirini anlamayan'' en acı gerçeği lanse etmemiş miydi? Can Yücel'i burada anlamamak ondan uzak değil miydi, sözcükleri kafamın içine bağdaş kurmuş nirvana erbabı bir rahipken ben ona saygısızlık edebilir miyim? Bir insan ne kadar uzakta olabilir, bunu kilometrelerle ölçebilir miyiz, yoksa düşünce hızıyla gidilebilen heryer yakın mıydı, yakınır mıydı şehirler arası otobüs terminallerinde içilen koyu ve acı bir çay dudaklara sinen sigara dumanına.. değil miydi ki en güzel çaylar sigara eşliğinde ve özlem dolu olanlar. İçmeyen bilemez bunu, içenlerse ifade edemez zaten. Şehirler arası otobus terminallerinde değil miydi bizim en büyük en özlemli en hüzün ve en umut dolu aşka yelken açışlarımız. Uçaklarda yoktu eskiden sadece rüzgara kanat çırpan kağıttan uçaklarımız vardı kuyruğunda sevda sözleri taşıyan. Aşk gözlerde mi yansırdı yoksa daha çok bir nutka armağan edilen kelimelerde mi? Yürekten gelen sözlerin dinletisimiydi yoksa bir bedenin gölgesi mi? Aşk bir ruh muydu yoksa beden mi? Yanında olmak neydi peki, adımlarının izdüşümü mü yoksa düşüncelerin birbirini örtmesi mi.. Bilinmezdi aşkın bir çaresizlik olduğunu.. Aşkın çaresizlikten çıktığı nokta da ya nefret ya da sevgi yığını olduğunu. Pandoranın kutusuydu aşk, içinde türlü türlü duygular çıkan, size seçme hakkı tanımayan ve o kutuda en son kalan. Uzaktan sevmek yakınlaştırmıyor muydu kalpleri, ve yanında olmak ellerini tutup gülüşünü aniden öpmek, hayali daha güzel miydi yoksa gerçekten ıslak bir öpücük müydü kurumaya mahkum olan. Şehirler arasında yolculuklarda oysa ben en müsaittim aşık olmaya, bedenim uzaklaşıyordu o karanlık o sessiz o tenha yolların zihnimde bıraktığı aydınlıklarda, yabancı bir yığın insanın uykularını izlerken onların rüyalarına ulaşabilme arzusuyla hikayeler yazmaktı bana göre sevmek. Çok müsait bir yer olurdu o yüzden o terminaller bir aşka binmeye. İçinde aşk geçen en uzun yazım olsa gerek bu, oysa ben aşkı dillendirebilecek birşey olduguna inanmıyordum, şimdi aşkın bir yansıma oldugu gerçeğiyle ve anlamsızlıgıyla sıralayabiliyorum cümlelerimi. Parmaklarım düşüncelerimin hızına yetişmek için bir acelelik içinde iken zıttı kadar yavaş atıyor kalbim. Ben uzaklarda öldüm galiba, bir uçak yolculugunda yada otobüs.. belki hiçbir istasyonda bekleyeni olmayan bir tren, ya da fırtınaların dahi kucak acmakta eğreti durduğu bir gemi.. Bedenlerin tükendiği yerde aşklar başlar..