Vazgeçmek

Vazgeçmek için bir kalem bi de nefesin dahi dokunmadığı bir kağıt lazım. Önce kalbinde kalan ne varsa atmalısın beyninin içine ve sonra dökmelisin onları mürekkebin ucuna dokundurarak kirlensin diye beyaz sayfalara. Vazgeçmek kolay değildir esasında, nutuk tutulması yaşar çünkü insan. Hele ki bir erkek için vazgeçmek.. ağlayamazsın ki, ya da anlatamazsın kimseye. bir savunma mekanizmasına sahip değilsin sadece maskeni takıp çıkarsın sokaklara. Her adımın acı verir ve acılar pekiştirir senin vazgeçememeni. Zamanla bunu da öğrenir bir erkek, maskesini kullanmayı.. Ardına bakmadan çekip gitmeyi öğrenir aslında ardında kendisini bırakarak. bir deprem yaşarda zihninde viran olur düşünceler. ama bilir ki o viran da artık yükselmez yeniden düşler. hatırlamak sadece acı verir. ve gerçekten acılar hatıralar içindedir. öyle ansızın yakalar ki bazen kulaklarına misafir olan aşina bir şarkı ile seni, ya da arkadan gördüğün kızıl sarı siyah saçların savrulduğu rüzgarlarla veya hiçbir akiyona gerek duymaz öylece gülümserken sen bir arkadaş ortamında koyu muhabbette çakar tokatı senin yüzüne ve gülümsemen dişlerin arasına takılan ve çıkmayan bir et parçası gibi kalır öylece. Ve bana göre kimse vazgeçilmez değildir, bir annenin için evladı hariç. Kendinden parçadır çünkü o,başkası değil kendisidir evlat denilen büyüdükçe küstahlaşan insan. Ne yazıktır aşkta bir evlattır büyütürsün ve büyüdükçe küstahlaşır. Aşk için iki kişiye gerek yoktur, tüm aşklar tek kişiliktir, çünkü aşklar tek yönlüdür. O yüzden bir ayrılık ertesinde sen senden gidenden değil aşktan vazgeçemezsin. Neden terketti dediğin kişi etten kemikten bir yıgındır ama ona ruh veren senin aşkındır. vazgeçmek aşkta limitini dolduranlar için kürdanla dişini karıştırmaktan öte birşey değildir.